De besparingen en hervormingen binnen het kunstendecreet dreigen ons – het even broos als onbestemd wonderlijk gewas in het culturele bos der grote bomen – te ontwortelen. Al jaren hengelen wij van projectsubsidie naar projectsubsidie en hebben ondanks deze onzekerheid steeds continuïteit en duurzaamheid van onze werking kunnen garanderen.
Vorig jaar hebben we bijna voorgoed vaarwel moeten zeggen en namen we voor de zekerheid afscheid in de trant van een oud volks geloof: dat stervende zwanen melancholisch zingend hun dood tegemoet gaan.
We zijn dan toch niet kopje ondergegaan en dobberen nu nog een klein jaartje voort, tot we weer net niet verdrinken, of toch wel.
In de hoop ooit structurele middelen te bemachtigen voor een unieke kunstenwerking die al jaren structureel is verankerd in de zorgwerking op vleugel f van de Antwerpse gevangenis. Hoop met ons mee!
Want elke week jaar in jaar oud
Waar men je oren wast: hotel de fout
Waar om koekjes mensen spreken zingen
Waar men de parels zwijgt geen goud
Daar spreken wij de ether in
En botsen klinkers tegen muur
Daar staat een mens het arme beest all-in
Verging. Traag tikt het gevangenis uur.
KLIK HIER voor onze ZWANENZANG in tekst met beeld
onze langste outro ooit.
// Zwanenzang
…
Misschien wil ik dat je bloedt, omdat ik bloed. Omdat je zoet. Omdat ik voel wat je doet. Omdat ik voel hoe je kijkt, en niet wijkt.
Dat je strijdt. Wij buigen nederig, zowaar, leggen onze kop in uw schoot en begraven elkaar.
…
